زیارتت قبول

با هم قدم می‌زدیم و هوای بین الحرمین را با گوش جان درک میکردیم خیلی حرفها گفته شد از مادر و پدر بزرگوارتان پرسیدم از فرزندت از همسرت از زندگی ات که روبراه است و تو مدام فقط میگفتی اوضاع تغییر کرده است عوض شده ام برگرد، و من متحیر فقط نگاهت میکردم و در دل دعا میکردم همه سلامت بوده باشین مبادا مانند گذشته در تنگنا بوده باشی و حضور مرا پذیرا شده باشی، یادم هست فوت دایی بزرگوارتان را و همواره برای شادی روحشان صلوات و فاتحه میفرستم، کاش یکبار مرا بخاطر خودم بخواهی که باشم، در همین بین ناگهان چهره ات پر از غم شد انگار پیرتر شدی و گفتی برگرد، و من فقط نگاهت کردم و تو دور شدی دور و باز هم دورتر، و من نمیدانم آیا برگشتنم به نفع توست، به نفع خانواده ات است، قطعا نه عزیزترینم، بودنم کنارت جز سختیهای زندگی ام که تنهایی به دوش میکشمشان برایت چیزی ندارد، من دورادور نگاهت میکنم و روزی هزار بار برایت میمیرم اما نخواه کنارت باشم و دوباره غرورم و وجودم را به پایت خرد کنم و تو در سکوت بخوانی ام و من التماس کنم به یک سلامت